Gołcza - blog nieoficjalny

  W ostatnim czasie nasz region dotknęła jedna z klęsk - brak prądu. W odróżnieniu od "zwykłego" braku prądu, który trwa do kliku godzin tym razem brak prądu można było śmiało nazwać katastroficznym. Bez wody, bez dostępu do jakichkolwiek informacji, bez światła, idąc za słowami Kononowicza - bez niczego, przy świetle świec zadawałem  sobie pytanie - czy nasza gmina, powiat, województwo, kraj są przygotowane na taką klęskę?
   
  Bezsprzecznie - awarie od zawsze się zdarzają i będą zdarzać, jednak chyba żaden z żołnierzy-urzędników władzy ludowej nie wie, po co został powołany i jakie są jego obowiązki wobec społeczeństwa, nader często zapominają o tym, że ich pracodawcami jesteśmy my a nie piastowany urząd.

    Zaczynając od najniższego szczebla naszej gminy, na pewno jesteśmy przygotowani jedynie na klęskę władz i kolejny wór przykładów bezsensownego wydatkowania publicznych pieniędzy. Przyjrzyjmy się temu bliżej.

    Ponoć istnieją takie twory jak Centra Zarządzania Kryzysowego na szczeblu gminnym, powiatowym i wojewódzkim (z pewnością istnieją w wyobrażeniach urzędników) do zadań, których należy m.in. informowanie ludzi o zaistniałej sytuacji.

    Złote góry dla tego, kto z nas szarych obywateli odnalazł w gminie takie Centrum i uszczknął choć ociupinkę informacji. Z resztą było to fizycznie niemożliwe gdyż telefony zarówno stacjonarne jak i mobilne nie działały. Okazuje się, że w Gołczy istnieją jakieś ścieżki telepatyczne, przez, które Centrum Zarządzania Kryzysowego kontaktuje się ze światem i mieszkańcami. Przez cały dzień nadajniki jak i centrale telefoniczne były wyłączone, bo nie było prądu. Przecież podstawą w takich sytuacjach jest telefonia i jakikolwiek przepływ informacji. To gminie a nie Telekomunikacji powinno zależeć na zabezpieczeniu tak strategicznego punktu, jakim są centrale telefoniczne. Czy gminę o przychodzie około 18 mln złotych nie stać na agregat prądotwórczy o wartości 10  tys. złotych? Okazuje się, że nie, bo lepiej jest wydatkować te pieniądze na "promocje" gminy, której ani widu a słychu i utrzymywanie kolejnego stanowiska najstarszego i najwyższego "specjalisty" urzędnika.

    Może władza liczyła na to, że takie awarie mogą się odbywać tylko od 7 do 15 od poniedziałku do piątku i zrobiła wielkie oczy gdy okazało się, że po 15 nie ma prądu. Przecież wyraźnie zapisali w gminnym planie zarządzania sytuacjami kryzysowymi godziny kiedy awaria może nastąpić!

    A może liczyła, jak to ironicznie opisał W.Rogaliński, że szpalery informatorek zaczną prężnie działać, a im telefony nie są potrzebne?

    Można jedynie odetchnąć z ulgą, że nie było potrzeby aby Ośrodek Zdrowia w czasie awarii, w nocy, bez prądu, bez ogrzewania, bez wody musiał funkcjonować.

    Czy trzy dni bez prądu można nazwać katastroficznymi? W wykonaniu naszych władz ludu Gołcza lepszym określeniem będą Dni Apokalipsy Informacyjnej. A w ramach działań promocyjnych gmina powinna zastanowić się nad nadawaniem tytuł honoris causa Centrum Zarządzania Kryzysowego dla najbardziej zasłużonych.

    Jaki sens jest w utrzymywaniu 18 jednostek OSP za ponad 100 tys. zł rok do roku, gdy w czasie awarii okazuje się, że nie każda z nich może pochwalić się agregatem prądotwórczym? Może uznano, że motopompy najbardziej eksploatowane jedynie w czasie zawodów strażackich będą odpowiednim zamiennikiem?

    Jak się okazuje OSP są źle wyposażone a ich dawniejszy charakter się już zatarł. W większości są to druhowie, którzy czekają na przypięcie kolejnego blaszanego medalika do wypłowiałej klapy mundurku.

    Czyż nie lepszym rozwiązaniem byłaby redukcja jednostek OSP ? Pozwoliłoby to wyposażyć je w choć  podstawowy sprzęt, zapewniając jednocześnie zewnętrze źródło finansowania i kontroli w postaci wpięcia do Krajowego Systemu ratowniczo-gaśnicznego.

    Wielkie szczęście również w tym że akurat przez te trzy dnie nie było dużych opadów śniegu. Widząc politykę odśnieżania prowadzoną przez władzę ludu Gołcza mogę głęboko odetchnąć. Bo kto by wpadł na pomysł by zakupić pługi do jednostek OSP, okazuje się że nie wielu:
"Mieszkam w miejscowości o podobne liczbie mieszkańców, drogi główne odśnieża GDDKiA i Starostwo, wójt oby obniżyć koszty utrzymania zimowego dróg wyposażył 6 jednostek OSP w pługi śnieżne. Skutkuje to tym że do każdego domu można dojechać bez przeszkód. Podczas ostatnich opadów wszystkie drogi gminne były odśnieżone dużo wcześniej niż powiatowe. Da się tanio i skutecznie odśnieżać? Da, tylko trzeba chcieć!"   

    Jednak są władze, które potrafią korzystać z lokalnych zasobów i dobrze wydawać nasze pieniądze. Nazywam ich po prostu dobrymi gospodarzami. Jak się okazuje może być jeszcze gorzej niż u nas, burmistrz miasta Bytomia Odrzańskiego stwierdził i zrealizował, że odśnieżanie jest wyrzucaniem pieniędzy w błoto, bo i tak śnieg stopnieje. 

    Pozostaje nam tylko nadzieja, że władza ludu Gołcza wyciągnie z tej sytuacji choć jeden malutki wnioseczek i następnym razem posypią się w ich kierunku same pochwały, odznaczenia, medale i ordery.
 

Andrzej K.

Dialog społeczny - jako remedium na monolog władz, czyli krótka opowieść o centrum społecznej innowacyjności w ostatnim nieskażonym zakątku na Ziemi – Gołczy- cz. 1 – bajeczna (W ramach wezwania władz do wyrażania własnych opinii i propozycji o tym, jak gmina Gołcza będzie wyglądać za kilka lat).

Wysiadam z autobusu, dzień, jak co dzień, szaro i nudno, ale to wszytko się zmieni jak zobaczę moją Gołczę. Wysiadam na przystanku, już widzę pierwszą zmianę, przystanek jest cały i jest czysty. Pierwsze wrażenie – tak to działa!

Mimo że to już wieczór, to nie ma obawy, że nad uchem przeleci pusta butelka i rozbije ścianę przystanku, nie, nie w mojej Gołczy. Sprawdzę, o której mam powrotny, tafla ściany przystanku jest taka czysta, że można się w niej przeglądać. Myślę: „Ale w tej Gołczy dbają o porządek. Już dawno nie widziałem przystanku, który byłby myty!”

 Cóż, trzeba zbierać się dalej. Mimo że święta, że mroźno muszę odwiedzić moich znajomych z gminy. Już mój pierwszy krok w ich stronę zwiastował, że zmian jest o wiele więcej niż mogłem to sobie wyobrazić.

Z każdym krokiem dopisywałem linię nowej pochwały, że chodniki są czyste, że są częściej sprzątane niż dwa razy do roku, że nigdzie nie ma pustych butelek i puszek po imprezach miejscowej młodzieży, że śnieg z ulic i chodnika jest odgarnięty, że nie muszę przedzierać się przez chodnik jak przez zamuloną rzekę, uff. „Brawo, moi drodzy brawo” - tak ich przywitam.

W końcu widać, że jest to gmina z prawdziwego zdarzenia, gdzie każdy czuje tę domową atmosferę, te święta. Na latarniach powiewają świąteczne ozdoby - moja duma coraz bardziej rośnie. Choinki przyozdobione są bombkami. Tu nikt się nie wstydzi, że są święta, nie chowa 10 lampek za zieloną choinką - zuch chłopaki. I jestem, wzdycham z ulgą spoglądając na kosz przed wejściem, dobrze, że to nie moje deja vu, w którym śmieci wysypywały się przed budynkiem władz, kolejne uff.

Witamy w naszych skromnych progach - usłyszałem piękną polszczyznę. Słowa wypowiedziane z jak największą starannością, budzące szacunek i poszanowanie. Przed moimi oczami pojawił się Towarzysz Przewodniczący. Po moich ostatnich doświadczeniach, mogę stwierdzić, że takich ludzi jak on to na palcach jednej ręki można policzyć. Już w wyobraźni pojawił się człowiek, który swoją przemową na lokalnym wystąpieniu wprowadza w zachwyt wszystkich zgromadzonych. Nie słychać nigdzie śmiechów na sali i kąśliwych docinków - czy on mówić po polsku ?, tylko gromki aplauz i dumę.

Umawiamy się na kolejny dzień, bym z rana mógł zobaczyć jak najwięcej. Pozostał mi tylko jeden dzień, już żałuję, ale jak mus to mus. Bilet powrotny schowałem głęboko w kieszeni.

Rano nie mogłem się nadziwić, kiedy do moich drzwi zapukał Towarzysz i wskazując palcem na jakieś zamazane kółka motywował do szybkiego wstania. Przetarłem oczy, łyknąłem kęs świeżego powietrza i zobaczyłem rower. „Jedziemy na wycieczkę, turystyczno – krajoznawczą!” - wykrzyknął.

Ale, ale... - coś w tym obrazku mi nie pasowało.  Wsiedliśmy na rowery, moim oczom ukazały się malowniczo położone ścieżki rowerowe. Towarzysz miał w zanadrzu jeszcze jedną niespodziankę, ale jak na razie nie chciał mnie o niej informować, z niepokojem spoglądał na zegarek.

Towarzysz nie był sam jego lewica i prawica była obstawiona grupką miłośników wycieczek rowerowych, mi było dane jechać z prawej strony. Jadąc rowerami mijaliśmy „piękne wnętrza dolin i wąwozów z łąkami i krętymi korytami Dłubni, Szreniawy, Gołczanki ze szpalerami drzew wzdłuż koryt, rozległe, otwarte tereny falistej wierzchowiny wyżynnej bez zabudowy, z których otwierają się bardzo szerokie, panoramiczne widoki, osobliwości florystyczne – murawy kserotermiczne, ze specyficzną florą i fauną...”. Wartości widokowe ciągów rowerowych były nie do przecenienia. Chyba znalazłem się w raju. Nagle rozległy się dzwony kościelne, wybiła jedenasta, dźwięk syren z pobliskich remiz zapełnił już po brzegi ten krajobraz.

-„Masz zakładaj szybko - krzyknął nerwowo Towarzysz, wciskając mi maskę przeciwgazową - No wiesz nasz Długoletni Plan Rozwoju Lokalnego zrealizowaliśmy w 150%, jednak nikt nie jest nieomylny - spoglądał coraz bardziej spuszczając wzrok- dawali to wydawaliśmy, na ścieżki rowerowe, na agroturystykę, ale nikt z nas nie wziął pod uwagę, że w planach długoletnich należy wziąć pod uwagę problem, z jakim borykamy się od dziesięcioleci, mianowicie jak pamiętasz mamy fabrykę produkującą "gołczanum odorum" - taki nasz konik eksportowy na skalę światową. No i czasami mają nadprodukcję tego odorum i wypuszczają w nasz lokalny eter. No bo kto mądry będzie bracie w Planie Długoletnim brał pod uwagę plan redukcji „gołczanum odorum” i długoletni plan współpracy władz lokalnych z władzami fabryki w celu eliminacji no tego, tego... odorucha? – zapytał -  A tak to bracie mamy ścieżki, agroturystykę, a turystom powie się, że to dobrze działa na drogi oddechowe no i np... na cerę. Zobaczysz zaraz ustawią sie do nas kolejki - uśmiechnął się szczerząc zęby - i zaraz nasze miliony się zwrócą.

Zziajani udaliśmy się do hali sportowej - kolejnej dumy moich władz.

Gdy zobaczyłem, że po zajęciach na hali każdy może skorzystać z prysznicy z ciepłą woda i że jest to standardem - oniemiałem. Chyba pierwsza gmina, która wydając miliony na halę nie zapomniała o prysznicach i nie oszczędza na ciepłej wodzie, co ja mówię w ogóle wodzie!

-Ach Towarzyszu, jestem pod wrażeniem waszego geniuszu - uczniowie mogą, a nawet muszą skorzystać z prysznicy po zajęciach z wf-u.

Towarzysz tylko się uśmiechnął i nieporęczenie zastawiał kartkę za plecami. Nie chcąc być nachalnym poczekałem, aż przejdziemy dalej, a ja tymczasem sobie ją przeczytam. Pisało tak – „Prysznice czynne tylko w poniedziałek w czasie wizyty władz wojewódzkich”. Hmm - chyba jakiś głupi żart.

-Chodź dalej, pokażę Ci naszą szkołę - ponaglał - tutaj jest kuźnia naszych młodych talentów. Po opowieściach znów zaparło mi dech w piersiach. To nie była szkoła, w której prowadzone są projekty opiewające na setki złotych, w których nauka innowacyjności i pokazanie szans dalszego rozwoju młodym ludziom polega na prowadzeniu zajęć przez jednych i tych samych nauczycieli, z zamkniętego kręgu, którzy nagle okazują się specjalistami we wszystkich dziedzinach. To nie była szkoła, w której najbardziej innowacyjne zajęcia dotyczą pracy gminy i samorządu, a zajęcia o Unii Europejskiej prowadzi osoba, która Unię widziała tylko na papierze. To była Szkoła Sukcesu!

Podróż rowerowa dobiegła już końca. Taki zmęczony nie byłem od wieków. Jako że wiek już nie ten sam, co kiedyś coś łupnęło mnie w krzyżu.

-Towarzyszu chyba potrzebny mi jest lekarz – syknąłem z bólu. Udaliśmy się do gminnej przychodni. W przychodni tłoczyli się ludzie, spokojnie spoglądali w centralny punkt sali, pomrukując coś pod nosami, jednak spokój ogarniał każdego. Wzrok mój skupił się na jakimś oszklonym przedmiocie.  

-Bracie oto nasz nowy aparat USG, który niedawno zakupiliśmy – Towarzysz wskazał palcem na bryłę, a ja uśmiechnąłem się na myśl szybkiego powrotu do zdrowia i szybkiego badania – za tę cenę mogliśmy sfinansować 40 tyś obiadów dla dzieci, ale inwestujemy w zdrowie naszych drogich mieszkańców - kontynuował – raz w miesiącu otwieramy szklaną klatkę i robimy prześwietlenia, przez pozostałe dni przychodnia jest galerią sztuki a to, co widzisz to nasz najdroższy eksponat, widzisz jak to uspokaja ludzi i leczy przez wzrok, czyż to nie jest innowacyjne podejście?

 Popatrzyłem przez pięć minut i faktycznie zadziałało, to jest dopiero geniusz – zamarzyłem z zachwytem.

Jako, że po profesjonalnym zabiegu poczułem się lepiej, Towarzysz zabrał mnie na MCMXCIX sesję Rady Gminy. Z sali obrad w przychodni dobiegał głos:

- Towarzysze i mili goście cieszę się, że udało nam się podjąć decyzję o budowie kolejnej sali obrad. Pozwolę sobie wymienić: sala w gminie, w przychodni, w domu ludowym, w domu kultury, w budynku sali gimnastycznej to stanowczo za mało. Wybudowanie kolejnej sali poprawi Feng Shui naszych obrad, co da dalsze owoce. Dziękuje Wam za tę mądrą i roztropną decyzję. Dzięki niej zdobędziemy kolejne zaszczytne pierwsze miejsce Przejrzystej Gminy.

Wraz ze wszystkim uczestnikami rady udałem się do gminy. Nigdy nie myślałem, że znajomości Feng Shui może mieć tak zbawienny wpływ na nasze życie, a w tym przypadku na każdego z mieszkańców, cóż rzeczą ludzką jest się mylić.

Bogatszy o nowe doświadczenia w gminie napotkałem niecodzienny widok, za progiem przywitał nas szpaler informatorek.

-Bracie – rzekł Towarzysz – oto nasze informatorki, jest ich tyle ile pomieszczeń w naszej gminie – kontynuował – w ramach oszczędności uradziliśmy nową formę komunikacji, wystarczy uchylić drzwi i przekazać informację, a zaraz znajdzie się ona u adresata – jego głos brzmiał coraz dumniej – to, jakby tu rzecz, hmm innowacyjne podejście pozwala nam zaoszczędzić na telefonach - spuentował – W przyszłości planujemy wprowadzić taką formę komunikacji w całej gminie, a niedługo zastąpić internet. Wyobraź to sobie, każdy, kto ma drzwi będzie miał do dyspozycji swoją informatorkę zatrudnioną na pełny etat. Geniusz tych rozważań onieśmielał mnie coraz bardziej. W szeroko rozumianej komunikacji dokonaliśmy jeszcze jednej rewolucji – dodał Towarzysz. Jak widzisz mamy zimę, drogi są nie przejezdne, w ramach „Przyjazna i Innowacyjna Gmina” uradzono, że pługi do odśnieżania mają jeździć z lemieszem uniesionym, co najmniej na wysokości 20 cm bez piasku i soli. W ten sposób zaoszczędzamy niebagatelną ilość paliwa!

Nagle na korytarzu rozległ się donośny dźwięk: „Prooomocja, prooomocja tylko 80%”. To w jedną, to w drugą stronę chodziła kobieta i nawoływała: „Prooomocja tylko 80%” aż do wyjścia z budynku. Dźwięk jej słów rozbrzmiewał w całej okolicy.

-Bracie – rzekł Towarzysz, spoglądając na moją zdumioną twarz - oto nasz nowy pracownik, Młodszy Referent ds. Promocji. Zaraz ususzałem kolejne dźwięki: „Prooomocja, promocja 50%.”

-A to nasz Starszy Referent ds. Promocji - dodał Towarzysz –Jak widzisz silnie promujemy walory naszej gminy. Uradziliśmy, że jest to najskuteczniejsza forma. Wszystkie wskaźniki poszły w górę, możesz zanotować – mówił spoglądają na mnie, – że z tego rozwiązania – zamyślił się – no tego hmm innowacyjnego jesteśmy najbardziej dumni.

Po chwili zastanowienia Towarzysz rzekł:

 – Jak to dobrze, że to dzisiaj znalazłeś się u nas. Mam dla ciebie świetną propozycję. Byłem coraz bardziej zniecierpliwiony. Potrzeba nam w gminie takiej osoby jak ty. Tak się składa, że mogę zaoferować ci robotę. Uśmiech coraz szerzej malował się na mojej twarzy, jednak cóż taki artysta z wykształcenia i zaoczny student historii może robić w takim centrum innowacyjności? – pomyślałem.    

      Towarzysz kontynuował:

 – Jako pierwsze mogą ci zaproponować stanowisko Młodszego Referenta w Referacie Finansów i Podatków. Widzisz na liście mam aż 18 chętnych - wyciągnął długopis – sprawdźmy, czy spełniasz wszystkie kryteria.

Poczułem się nieswojo.

– Nie masz na pewno wykształcenia ekonomicznego i nie kończyłeś nawet ekonomika, a z zamiłowania jesteś artystą.

- Zgadza się – odpowiedziałem.

-To dobrze, to już jesteś w ścisłej czołówce –Towarzysz z uśmiechem zaczął kreślić listę - Potrafisz mnożyć do stu i używać kalkulatora? – padło kolejne pytanie.

- No potrafię.

- Wczoraj o jedenastej jechałeś na rowerze przy moim prawym boku.

- Tak jechałem – padła moja odpowiedź.

 Towarzysz krzyknął uradowany:

 – No widzisz, tylko ty spełniasz wszystkie kryteria, jesteś najlepszy.

- No ale nie wiem, czy dam sobie radę, nigdy takimi rzeczami się nie zajmowałem – poczułem zdenerwowanie, na co Towarzysz spokojnie odpowiedział:

 – Stawiamy na ludzi, na ich wszechstronność, nikogo nie szufladkujemy, staramy się dostrzec w nich to, co najlepsze.

Widząc moją niepewną twarz, wyciągnął dwie teczki zza biurka:

 – Nikogo do niczego nie zmuszam – uśmiechnął się – artystów ci u nas pod dostatkiem, na pewno znajdziemy kogoś innego. Mam tutaj jeszcze jedno zadanie – otworzył jedną z teczek – widzisz twoje doświadczenie, jako zaocznego studenta historii pozwoli ci pełnić funkcję Specjalisty ds. Finansowych w rozliczeniu tego oto milionowego projektu – wymachiwał teczką. Wzruszyłem tylko ramionami.

-No cóż, mam jeszcze jedną teczkę, pełnienie funkcji Koordynatora projektu, ale tutaj warunkiem koniecznym jest przynajmniej jedna przejażdżka rowerowa po mojej lewicy. Stawiamy na odwagę i doświadczenie – podsumował Towarzysz. Widząc brak zainteresowania z mojej strony, położył na stole teczki. Wtem ktoś zapukał do drzwi i wszedł. Był to pracownik.

- Jak dobrze, że panią widzę, wczoraj to pani i pani syn jechaliście po mojej lewej stronie?

- Tak – odpowiedziała zdziwiona.

- Proszę oto jedna funkcja dla pani i jedna dla pani syna. Oczywiście prace należy wykonywać po godzinach urzędowania - uśmiechnął się - Aha i jeszcze jedno, właśnie dziś w ramach promocji 50% otrzymaliśmy Kodeks Etyczny dla naszych pracowników, oto egzemplarz dla pani.

            Mój czas powrotu się już zbliżał. Ku mojemu zaskoczeniu na przystanek odprowadził mnie cały orszak drogich mi urzędników - przyjaciół. Wtem wpadłem na innowacyjny pomysł. Przemówiłem:

 – Dokonania tej gminy powinny obiec cały świat, a wzorce waszej działalności powinny być naśladowane. Macie oto mój bilet i jedźcie naprawiać, ulepszać, doskonalić, innowacyjnować.

            Autobus odjechał, a ja zostałem sam. W oddali słychać było pożegnalne – Peace & Love & Truth. Powrotny już za 4 lata…         

W.Rogaliński